درخشش چراغ‌ها، شور و هیجان بازدیدکنندگان، و غرفه‌هایی که با دقت و ظرافت آراسته شده‌اند، همگی تجلی نمایشگاهی هستند که به ظاهر فرصتی برای نمایش دستاوردها و تبادل ایده‌هاست. اما در پس این صحنه‌ی باشکوه، انگیزه‌ای پنهان و گاه مخرب نیز نهفته است: چشم و هم‌چشمی. بعضی شرکت‌کنندگان، نه به خاطر ارائه نوآوری یا معرفی محصولی ارزشمند، بلکه صرفاً به خاطر نمایش قدرت، ثروت و جایگاه اجتماعی خود در این عرصه حاضر می‌شوند. برای آنها، نمایشگاه یک میدان رقابت برای برتری جویی و اثبات خود در برابر دیگران است، نه مکانی برای تعامل سازنده و پیشرفت واقعی.
این رقابت ناسالم خود را در شکل‌های مختلفی نشان می‌دهد. برخی شرکت‌ها با صرف هزینه‌های گزاف برای طراحی غرفه‌های مجلل و استخدام پرسنل با لباس‌های فاخر، سعی در تحت تاثیر قرار دادن بازدیدکنندگان دارند. تمرکزشان بر ابهت ظاهری است، نه کیفیت محتوای ارائه شده. غرفه‌های آنها به استودیوهای فیلمی شباهت دارند تا فضایی برای تبادل اطلاعات و معرفی محصولات. در این فضای رقابتی، ارائه فنی محصول به حاشیه رانده می‌شود و جای خود را به نمایش قدرت اقتصادی شرکت می‌دهد.
اما انگیزه چشم و هم چشمی فراتر از صرف هزینه های هنگفت می‌رود. برخی شرکت‌کنندگان با ارائه‌ی ادعاهای اغراق‌آمیز و گاه دروغین در مورد محصولاتشان سعی در جلب نظر دیگران دارند. آنها حاضرند واقعیات را تحریف کنند تا از رقبا پیشی گرفته و توجه را به سمت خود جلب کنند. این رفتار نه تنها اعتبار نمایشگاه را خدشه دار می‌کند، بلکه اعتماد بازدیدکنندگان را نیز از بین می‌برد. در چنین فضایی، تمایز بین حقیقت و فریبکاری دشوار می‌شود و جو شک و تردید بر کل نمایشگاه سایه می‌افکند.
نتیجه‌ی این چشم و هم‌چشمی نه تنها برای شرکت‌کنندگان بلکه برای کل جامعه مضر است. صرف منابع مالی هنگفت برای رقابت‌های بیهوده، سرمایه گذاری های واقعی و نوآوری‌های سودمند را تحت الشعاع قرار می‌دهد. در نهایت، نمایشگاه‌هایی که تحت تاثیر چشم و هم‌چشمی قرار می‌گیرند، به جای تبدیل شدن به بستری برای پیشرفت و نوآوری، به مجالی برای نمایش ثروت و قدرت تبدیل می‌شوند که فاقد هرگونه ارزش واقعی و افزوده هستند. این نوع شرکت‌ها با تمرکز بر ظاهر و نه ماهیت، از هدف اصلی نمایشگاه دور می‌شوند و به جای ایجاد تعامل سازنده و انتقال دانش، فضایی رقابتی و ناسالم را خلق می‌کنند.